นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
รสริน (จบ)
อากาศปลายฤดูหนาวยังคงหนาวจัด แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือฝนหลงฤดูกำลังซ้ำเติมเพิ่มความเย็นยะเยือกเท่าทวี
ผู้เข้าชมรวม
575
ผู้เข้าชมเดือนนี้
11
ผู้เข้าชมรวม
575
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 17 ก.ค. 67 / 16:19 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เธอติดใจชายหนุ่มคนนั้น จึงเดินทางออกจากเมืองใหญ่เพื่อไปเจอเขาอีกสักครั้ง ครั้งก่อนมีมารมาผจญจึงทำให้เธอกับเขาไม่สามารถใกล้ชิดกันได้
กลิ่นกายของเขาหอมกรุ่นกำจายจนรสรินหลงใหลถึงกับเฟ้อฝันว่าอยากจะได้ครอบครองเขา หลอมรวมร่างกายของเธอและเขาเป็นหนึ่งเดียว คนพิเศษที่เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เจอกลับมาปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้า เลือดในกายเดือดพล่านราวกับเปลวเพลิงแผดเผาให้ร้อนรุ่ม
'รวิ' ชื่อของเขาแปลว่าพระอาทิตย์ ยิ่งร้อนแรงพร้อมจะแผดเผาเธอเป็นจุล
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
พุทธศัรา 2500
เวียแห เียใหม่
อาาศปลายฤูหนาวยัหนาวั ทั้ยัมุมัว้วยหมอา ๆ ทำให้ารมอเห็นสิ่รอบัวไม่ัเน ระนั้น็ไม่ไ้ทำให้นที่สวมเสื้อไหมพรมถัสีมพูัวเ่าหยุเิน รสรินห่อไหล่ออัวเอ้วยวามหนาวเหน็บ เสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ไ้่วยบรรเทาวามเย็นที่ทะลุผ่านเนื้อผ้ามาระทบผิว เธอเินมาร่วม 20 นาที หลัาที่ลารถประำทาันสุท้ายอวันนี้ แ่ยัมอไม่เห็นบ้านเรือนสัหลั นบทห่าไลที่รถราหาไ้ยายิ่ทำให้หิสาว้อำใเินไปามถนน สอ้าทามืรึ้มปลุม้วย้นไม้ให่ลอสอ้าทา วัเวและูอันราย
แ่ที่แย่ไปว่านั้นือฝนหลฤูำลัั้เ้า รสรินเยหน้าึ้นมอท้อฟ้ามืทมึนเมื่อฝนเม็แรระทบผิว ่อนเริ่มโปรยลมาไม่าสายระทั่เทระหน่ำพร้อม้วยลมรรโแร รสรินัฟัน้มหน้าเิน่ออย่าไม่ย่อท้อ
เธอะ้อไ้เอเา!
ั้น้นเินทาาเมือให่เพื่อ้อารพบเาอีสัรั้ เธอะไม่ยอมเสียโอาสเป็นรั้ที่สอ เมื่อนึไปถึลิ่นายหอมรุ่นอายหนุ่มที่รั้หนึ่เยไ้พบเอนเือบไ้สานสัมพันธ์ แ่ลับมีัวมารมาัวาไว้เสีย่อน
มุมปาอรสรินปรารอยยิ้มพึพอใ รั้นี้ไม่มีใรสามารถวาทาไ้อีแล้ว เธอะ้อไ้รอบรอเาเพียนเียวเท่านั้น
แสไฟวิบวับส่อลอลุ่ม้นไม้ที่เินผ่าน หัวใโลเ้นสั่นระริเมื่อพบุหมายที่ามหา รสรินเร่ัหวะารเิน้าวเ้าใล้ทุะ บ้านไม้ใ้ถุนสูปลูโเี่ยวท่ามลาสวนผลไม้พื้นบ้าน เียบสัเหมือนไร้ผู้นอาศัย บรรยาาศหลัฝนยิ่วนให้พรั่นพรึ รสรินนึย้อนลับไปทุย่า้าวที่เินผ่านไร้วี่แววเสียสรรพสัว์นูผิปิ
เธอเหลียวมอรอบายแววาสั่นระริวูบไหว รีบะโนร้อเรียเ้าอบ้าน เพียรู่หนึ่ล้ายมีวามเลื่อนไหวา้านบน แผ่นไม้ระานลั่นพร้อมบานประูไม้เปิออเสียออแอวนนลุ รสรินมอเห็นผู้ายรูปร่าสูุ้นาถือไฟายรูปทรเลียนแบบะเียโบราลมาามั้นบันไ เาล่าวทัทายพร้อมรอยยิ้มเป็นมิร เื้อเิให้ึ้นบ้านัแหาผ้าเ็ัวพร้อมเสื้อผ้าุใหม่มาให้เปลี่ยน ้อวามในหมายระบุัเนอยู่แล้วว่าวันนี้รสรินะเินทามา
อาทิย์ที่แล้ว ‘รวิ’ นึแปลใว่าใรันส่หมายมาถึเาทั้ที่เพิ่ลับมาอยู่บ้านเิไม่ทันรบเือน้วย้ำ บ้านหลันี้ไม่มีใรอยู่ั้แ่พ่อแม่อเาายไปเมื่อปลายปี่อน อีเพีย 2 วัน็รบ 1 ปีพอี
รวิมอไปยัห้ออาบน้ำที่หิสาวาเมือหลวเพิ่เินเ้าไป บอัวเอว่ารู้สึถูะาับรสรินั้แ่รั้แรที่เอ ทั้ที่อนนั้นเายับหาอยู่ับพยาบาลสาวทำให้ไม่ล้าุยับรสรินมานั รู้ีว่าอีฝ่ายิยัไับนสายาอเธอมันฟ้อว่าสนใเาไม่น้อย และอนนี้เาโสสนิทมาหลายเือนแล้ว ย่อมไม่ใ่เรื่อแปลถ้าะอบรับเธอ้วยวามเ็มใ
“ทาน้าวมาหรือยั ผมเรียมยำหมูยอับแไ่ไว้ ับ้าวบ้าน ๆ น่ะ ุทานไ้”
รสรินมอโ๊ะที่มีอาหารัเรียมไว้สำหรับสอที่ พึพอใไม่น้อยับาร้อนรับอเา เธอรู้สึหิวนาลาย ยิ่ไ้ลิ่นายหอม ๆ อรวิ้วยแล้วยิ่หิวมาึ้นหลายเท่า
“ำลัหิวเลย่ะ”
มื้ออาหารบลในเวลาไม่นาน ทัู้่นัุ่ยันอีพัให่ รวิึพารสรินไปส่ที่ห้อนอน บ้านหลันี้มีสอห้อแยันนละฝั่ ห้อน้ำั้นบนมีเพียห้อเียวึ้อใ้ร่วมัน รวิมอเห็นประายบาอย่าในวาที่บ่บอถึวาม้อารบาอย่านปิไม่มิ เาเอ็รู้สึื่นัวลอเวลาที่ไ้อยู่ใล้ผู้หิสวย วาม้อารอผู้ายที่เห็นอสวยามย่อมเิวามอยาไ้เป็นธรรมา
“ืนพรุ่นี้นะะ วันนี้เหนื่อยมา” เธอับทสั้น ๆ ่อนะปิประู ทิ้ให้รวิยืนมอแผ่นไม้อย่าระับวาม้อารที่พลุ่พล่าน เป็นเธอเอมิใ่หรือที่มีวาม้อารเ่นเียวับเาถึไ้ั้น้นมาหาในวันนี้ ิอีทีารเินทามาที่บ้านสวนแห่นี้ยาลำบาไม่น้อย รออีืนเียวะเป็นไรไป ิันั้นึเินลับห้ออัวเอ โยที่ไม่รู้ว่ารสรินยืนพิประูเพื่อสบวาม้อารที่ร้อนราวเปลวเพลิเ่นัน
แรม 15 ่ำ เือน 1
เวียแห
ะวันล้อย่ำลเรื่อย ๆ นลับทิวไม้ให่ บรรยาาศมุมัวเียบสันวัเวูน่าลัว ระเบียไม้ั้นบนปราร่าอสอหนุ่มสาวนัุ่ยันอย่าออรสาิ เสียหัวเราะเบาหวิวล้ายแว่วมาาที่แสนไล วันนี้เป็นืนเือนับมีเพียแสาะเียที่แวนไว้บนเสาไม้ส่อสว่า ราะและวาม้อารออทัู้่มีมานไม่ทันสัเว่าทุสิ่รอบัวเียบนผิปิ รวิหยอเย้าหิสาวที่ำลัเินอายนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ่อนะัวนันเ้าห้อพัผ่อน ายหิอยู่้วยันเพียลำพันไม่ประสีประสาย่อม้อรู้ว่าภายหน้าะเิอะไรึ้น รสรินเรียมใพร้อมมาั้แ่ออเินทา
รวิลลอนประู รั้้อมือรสรินให้เินามไปยัฟูนอน เายิ้มเย็นวาเป็นประายวิบวาวล้ายหื่นระหายเหมือนเอเหยื่อที่ถูใ ันร่าอ้อนแอ้นลับฟูมือเลื่อนปลเปลื้อเสื้อผ้าออาร่าายาวสะอา้วยวามำนา รสรินนอนนิ่ปล่อยให้รวิไ้ทำามหัวใปรารถนา ร่าายสอประสานพร้อมเสียฟ้าร้อนบ้านสั่นสะเทือน รวิเือบสะุ้ที่อยู่ ๆ ฝนฟ้าแปรปรวนผิฤู เสียฝนเทระหน่ำลบนแผ่นหลัาระเบื้อ ละออฝนสาระเ็นเ้ามาในห้อ ายหนุ่มำลัะถอถอนร่าายเพื่อไปปิหน้า่าลับถูมือบารั้้นอเอาไว้ สายฟ้าสว่าวาบทำให้รวิเห็นรอยยิ้มอรสริน
หัวใระุไหวเมื่อหิสาวร่าบอบบาพลิร่าึ้นร่อมทับเาเอาไว้ ยัไม่ทันนึว่ารสรินเอาเรี่ยวแรมหาศาลนั้นมาาไหน เธอ็โยเอวบเบียนร่าายเาแทบแสลาย ล้ายนออยาบ้าลั่ทุารระแทระทั้นห่าไลำว่าวามสุ มันทำให้เาเริ่มเ็บปว พยายามผลัันนที่อยู่เหนือร่าออแ่ไร้ผล รสรินเหมือน้อนหินหนัหลายันใส่รั้แล้วรั้เล่านุเสียหายใไม่ออ
“รู้ไหมว่าันออยามานานแ่ไหน”
เสียอรสรินเย็นยะเยือเมื่อเธอ้มลระิบ้าหู เาไม่ไ้สนใอะไรอีแล้วเมื่อบั้นเอวล้ายำลัะแหัาน้ำหนัที่เธอระแทใส่ รู้สึถึน้ำที่ไหลผ่านหว่าาแล้วระทบับอาาศนเย็นไหลไปามร่อ้น วามเ็บปวเินะทนไหวทำให้รวิระหนัไ้ในที่สุว่าอเหลวนั้นือเลืออเาที่เิาารเสียสีนีาสร้าวามเ็บปวนั่นเอ
ใบหน้ามายเหยเวาเหลือลานเมื่อรสริน้มลประบริมฝีปาเ้าับเา รู้สึเ้าใล้วามายทุะที่ลมหายใถูสูบออไป สำนึสุท้ายอรวิือลิ่นเลือละลุ้อยู่ในปา ลมหายใอเาำลัถูโมยพร้อมวามเ็บปวนเินว่าที่มนุษย์นหนึ่ะรับไหว สายฟ้าผ่าเปรี้ยไปที่ไหนสัแห่บสิ้น่ำืนยาวนานพร้อมลมหายใ เหลือทิ้ไว้เพียาแห้ไร้ีวิล้ายท่อนไม้ับิ่้านถูลมฝนพัพามาบนฟู
รสรินเินฝ่าสายฝนที่โหมระหน่ำเหมือน่ำืนแรที่มาถึเวียแห ไม่มีใรรู้ว่าเธอเยมาเยือนที่แห่นี้ ใบหน้าาวเนียนเยึ้นมอท้อฟ้าที่สว่าแปลบปลาบ เม็ฝน้าลล้ายถูะลอทั้ที่วามริำลัเทระหน่ำไม่ลืมหูลืมา ริมฝีปาสีแสบิเป็นรอยยิ้มอิ่มเอมูมีีวิีวา หนึ่ีวิให้พลัีวิไปอีหลายปีที่เธอะไม่้อทนหิว สายฟ้าสว่าวาบึ้นอีรั้รสรินเร้นายหายไปับวามมืมิอรารี
.........................................
ออบุทุ ๆ ำลัใที่มีให้เอสนะะ
ผลงานอื่นๆ ของ เอสเปรสโซ่ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เอสเปรสโซ่
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น